با وجود حضور بدنسازان با تجربه و پیشرفته ای چون دارم چارلز و تروی آلوز در صف رقیبان، فیل با آرامش کامل به اجراء فیگور پرداخت و چنان برنامه فیگورگیری خود را اجراء کرد، مثل اینکه در مسابقات بسیاری حضور داشته. طبق معمول او بهترین ترکیب کلی بدن را روی صحنه داشت. عضلاتی با خطوط عمیق و برآمدگی هائی حجیم، کمری باریک، عضلات شکم فوق العاده و پشت بازوئی حیرت آور. تنها تفاوت این بود که او این بار ۲۵۰۰۰ دلار به همراه مقام اولی به دست آورد.
این پیروزی اتفاقی نبود هفت روز بعد از آن فیل موفق شد دومین پیروزی متوالی بر دارم چارلز را در رقابت حرفه ای نیویورک به دست آورد و ثابت کند که اولین پیروزی اش در سطح حرفه ای شانسی نبوده. پس از آن، دنیای بدنسازی به سوی او، سابقه ای به عنوان ستاره بسکتبال در دوران کالج و پیش بینی جایگاهش در رقابت آتی یعنی مسترالمپیا، جلب شد.

 برخی می گفتند بدن او آنقدر پیشرفته است که بتواند رونی و کانلر را در کسب قهرمانی تهدید کند. دیگران تنها ابراز امیدواری می کردند که او بتواند هیجان جدیدی در مسترالمپیا ایجاد کند و شروع کردند به حمایت و پشتیبانی از او. ولی هیث که در ماه دسامبر ۲۷ ساله شد، تصمیم گرفت از المپیا ۲۰۰۶ صرف نظر کند، با این عقیده که حرفه و بدن او دو چیزی است که قصد ندارد روی آنها ریسک کند. اعلام این خبر باعث ناامیدی هواداران شد.

 ولی اینها در تصمیم پدیده تازه کار تغییری ایجاد نکرد. ”من فکر می کنم که می توانستم در المپیا شرکت کنم و بین سه رتبه برتر رقابت قرار گیرم. این خیلی خوب بود ولی در آن صورت وقت کافی نداشتم تا بتوانم برای آرنولد کلاسیک ۲۰۰۷ آماده شوم. در حالی که می خواهم پیروز آن رقابت باشم. تمام چیزی که می خواهم این است که در بهترین شرایط بدنی در رقابت ها حاضر شوم تا بتوانم بهترین نتیجه را بگیرم“.
خستگی ناشی از حضور در دو رقابت پی درپی باعث شد تا فیل نیاز به استراحت داشته باشد. فشار لازم برای آماده شدن برای رقابتی دیگر و در اصل سنگین ترین رقابت دنیای بدنسازی به نظر نمی آمد که به چند دلیل لذت چندانی داشته باشد. ”پس از آن دو رقابت ذکر کردم و به این نتیجه رسیدم که برای انجام رقابتی دیگر آمادگی ندارم. بنابراین تصمیم گرفتم رژیم را بشکنم کمی چاق شوم و از زندگی لذت ببرم. و بعد دوباره کات کنم؟ فکر می کنم آمادگی این را ندارم که به رژیم ادامه دهم و باز هم با بدن بهتری ظاهر شود. چرا نباید در شرایطی در آنجا حضور یابم که بدانم احتمال بالائی برای پیروزی ام وجود دارد؟ در ضمن نگران این هستم که رقابت های متوالی مانع پیشرفت بدنم شود. من تنها ۲۶ سال دارم. اگر ۳۵ سال داشت بدون شک در رقابت مسترالمپیا ۲۰۰۶ حاضر می شدم ولی خوشبختانه وقت زیادی دارم“.
تلاش برای زندگی بهتر برخی بدنسازان نیاز دارند که بیشتر رقابت کنند - نه برای کسب افتخار، مدال یا اینکه نامشان در مجلات بدنسازی چاپ شود بلکه برای اینکه بتوانند خرج زندگی را درآورند. صورتحساب هایشان را پرداخت کنند. یا پشتوانه تمریناتشان باشد. فیل انتظار ندارد با ۴۰۰۰۰ دلاری که از پیروزی در این دو رقابت به دست آورده بتواند به طور نامحدودی از نظر مالی خود را پشتیبانی کند. ولی ترجیح می دهد تا در مسابقات کمتر ولی مهم شرکت کند و یا فرم ایده آلی در رقابت حضور یابد. به جای اینکه بخواهد در ۸ تا ۱۰ رقابت در سال حضور یابد.
”کیفیت زندگی برایم بسیار مهم است. باید بتوانم یک بدنساز حرفه ای باشم و در عین حال یک زندگی طبیعی داشته باشم. استراحت به من این موقعیت را دهد که مسافرت کنم. با افراد مختلف تمرین کنم و از زندگی لذت ببرم“. شاید در سفرها جواز و قدردانی هائی در انتظار او باشد ولی فیل بیشتر از سر و صدائی که در صحنه ایجاد کرده لذت می برد. ”من هر روز با لبخندی در چهر ه ام بیدار می شوم. از زمانی که حرفه ای شده ام روزی نبوده که خنده در چهره ام نباشد. من به جایگاه موردنظرم رسیده ام و این چیزی است که همه ما می خواهیم. فهمیده ام که چقدر خوشبختم“.

بیو گرافی :